പുഞ്ചിരി...

കരിയില മൂടിയ വഴിയിൽ..
ജീവിതത്തിന്റെ വക്കിടിഞ്ഞ വഴിത്താരയിൽനിന്ന്
ഉണങ്ങിവരണ്ട ഒരോടക്കമ്പു കിട്ടി...
കൗതുകം തീർന്നപ്പോൾ
ആരോ വലിച്ചെറിഞ്ഞു കളഞ്ഞതാവാം..
എന്നോ  ഒരിക്കൽ
മധുര ഗീതങ്ങൾ പൊഴിച്ചിരുന്ന..
യൗവ്വനം ശ്രുതി മീട്ടിയിരുന്ന,
ഒരോടക്കമ്പ്...
പൊടിതട്ടിയെടുത്ത് ഊതി നോക്കി..
ഒന്നുമില്ല.. !
സ്വരം പോയിട്ട്.. ഒരപശ്രുതി പോലും..!
മരിച്ചു പോയതല്ല...
ഇടറി വലിയുന്ന നേർത്ത ശ്വാസ താളമുണ്ട്... പൊള്ളയായ വർണ്ണോത്സവങ്ങളെപ്പറ്റി..
എല്ലാമറിയുന്ന ..
വെള്ള നിറത്തിലെ
നിറഞ്ഞ മഹാ മൗനം മാത്രം...!
വരണ്ട ശ്വാസതാളത്തിൽ ,
അലിഞ്ഞു ചേർന്ന ഒരിളം പുഞ്ചിരി മാത്രം...
തിരിച്ചറിവിന്റെ  ചിരി..!